PROFILAKTYKA UZALEŻNIEŃ

Zapraszam do skorzystania z nowych materiałów z Kampanii:
Zachowaj Trzeźwy Umysł w wersji on-line.
Strona: online.trzezwyumysl.pl

Hasło dostępu dla nauczyciela: @EaT8Atp
Hasło dostępu dla ucznia: MgeXXUzc

Drodzy Uczniowie,
na stronie znajdziecie podział na grupy wiekowe określone nad obrazkami: chodzę do klasy I – III, IV – VI, VII - VIII wybierzcie swoja grupę J

Materiały udostępnione przez
BYDGOSKI OŚRODEK REHABILITACJI, TERAPII UZALEŻNIEŃ
I PROFILAKTYKI „BORPA”

 

Szanowni Rodzice
W ramach działań profilaktycznych skierowanych do uczniów objętych zdalnym nauczaniem, Komisariat Policji Bydgoszcz- Fordon przygotował infografikę dotyczącą podstawowych zasad bezpieczeństwa w Sieci. Mając na względzie dobro i bezpieczeństwo uczniów, zwracam się z prośbą o zapoznanie się z załącznikiem, jak również o zapoznanie się Państwa dzieci.

 

ZASADY BEZPIECZNEGO INTERNETU Komisariat Policji Bydgoszcz Fordon

 

 

PROFILAKTYKA UZALEŻNIEŃ kl. 6, 7, 8

 

Drodzy Rodzice, Uczniowie
Czas izolacji nie jest czasem wolności od ryzyka związanego z zachowaniami szkodliwymi i niepożądanymi. Ku przestrodze i refleksji oraz bycia czujnym jako Rodzic, świadomy nastolatek zapraszam do obejrzenia filmików poświęconych szkodliwości zażywania dopalaczy i marihuany.

 

jak to działa: dopalacze 
https://www.youtube.com/watch?v=DJUmFx9jf58&list=PLavmfzQKzhNVdVFJHmxWA-8a8N-U04pOo&index=3

 

jak to działa: marihuana 
youtube.com/watch?v=YupMG7_Rt3k&list=PLavmfzQKzhNVdVFJHmxWA-8a8N-U04pOo&index=2

 

 

 

Poradniki 

Wsparcie dla dzieci rodziców i nauczycieli.

 

Dziecko z ADHD

Dziecko przewlekle chore

Jak kochać i wymagać? – poradnik dla rodziców

Dla rodziców dzieci młodszych - Stymulowanie rozwoju mowy oraz kompetencji komunikacyjnej dziecka może być jako link do całości

Poprawianie błędów w zapisach przez dziecko... 

DZIECKO ZE SPECYFICZNYMI TRUDNOŚCIAMI W NAUCE 

 

 

 

JAK POMAGAĆ DZIECKU W PRACY DOMOWEJ

 

Odrabianie lekcji jest często bardzo stresującą sytuacją dla dzieci z dysleksją i wszystkich do­mowników. Po długim i meczącym dniu w szkole znowu trzeba zmagać się z własnymi trud­nościami w czytaniu i pisaniu.

Tworzenie środowiska do pracy

• Razem z dzieckiem wybierz miejsce dogodne do odrabiania lekcji; posta­raj się, aby było to miejsce ciche i dobrze oświetlone.
• Ogranicz bodźce, które mogą rozpraszać dziecko, np. zbędne hałasy, występujące w Twoim domu w czasie odrabiania lekcji. Wyłącz telewizor.
• Upewnij się, czy dziecko ma wszystkie potrzebne przybory oraz dobrze zorganizowaną przestrzeń do pracy.

Rutyna i harmonogram odrabiania lekcji

• Wspólnie z Twoim dzieckiem wypracuj harmonogram dnia i zaplanuj codzienny specjalny czas na odrabianie lekcji.
• Trzymaj się harmonogramu tak ściśle, jak to tylko możliwe, aby wytwo­rzyć korzystny nawyk.
• Dopasuj go do zajęć dodatkowych i pozaszkolnych dziecka, czasu posił­ku, innych zadań, a także oczywiście Twojej możliwości udziału.
• Staraj się, aby pora nie była zbyt późna – wieczorem dziecko jest zbyt zmęczone.
• Uwzględnij preferencje Twojego dziecka: pewne dzieci wolą odrabiać lekcje zaraz po przyjściu ze szkoły, inne potrzebują najpierw zabawy i relaksu.
• Niektóre dzieci wolą najpierw odrobić to, co najłatwiejsze i to, co najbar­dziej lubią, inne odwrotnie – zaczynają od najtrudniejszych prac. Pozwól dziecku spróbować obu rozwiązań, a potem wspólnie wybierzcie to naj­lepsze dla niego.
• Zachęcaj dziecko, aby spakowało plecak (książki i wszystkie przybory szkolne na następny dzień) przed pójściem spać; umieść plecak dziecka w widocznym miejscu, tak by nie zapomniało o nim, wychodząc rano do szkoły.
• Jeśli odrabianie lekcji w Twoim domu staje się „frontem wojennym” (źródłem konfliktu i fru­stracji) dla Ciebie i dziecka – szukaj pomocy. Spotkaj się z nauczycielem, przedstaw problem i spróbujcie wypracować inny pomysł na prace domowe. Poszukaj innej, wykwalifikowanej osoby do pomocy dziecku przy lekcjach.
• Postaraj się, aby nauczyciele wiedzieli, ile czasu dziecko poświęca na odrabianie lekcji i jaki stres temu towarzyszy. Wyjaśnij, jakie wysiłki podejmujecie w domu, aby dobrze poradzić sobie z zadaniami domowymi, proś w szkole o pomoc, np. konsultacje indywidualne dla dziecka itp.

 

 

Strategie budowania pozytywnej samooceny Twojego dziecka

v     Pomóż dziecku rozpoznawać jego własne talenty, zdolności i pozytywne cechy.

v     Pomóż dziecku rozwijać zainteresowania i wzmacniać obszary, w których jest dobre.

v     Zachęcaj i wspieraj udział w dodatkowych zajęciach – w klubach sporto­wych, zajęciach w domach kultury, harcerstwie itp.

v     Poproś nauczyciela, aby umożliwił dziecku zaprezentowanie jego zalet.

v     Opowiadaj o ludziach, którym się powiodło mimo tego, że mieli dyslek­sję lub innezaburzenia uczenia się. Używaj przykładów znanych osób z dysleksją.

v     Daj dziecku dostosowane do wieku obowiązki, aby pomóc rozwijać pewność siebie.

v     Pomóż dziecku osiągać realistyczne mini cele jako kroki ku osiąganiu większych celów (metoda małych kroków).

v     Gdy poprawiasz dziecko – unikaj sarkazmu czy krytykowania jego charak­teru lub inteligencji. Gdy zachowa się źle – zwróć uwagę, że zachowanie było złe, a nie ono samo.

v     Postaraj się, aby dziecko wiedziało, że cenisz je za to, kim jest.

v     Komunikuj bezwarunkową miłość i niezachwianą wiarę w swoje dziecko.

v     Bądź najlepszym adwokatem swego dziecka i dawaj mu bezwarunkowe wsparcie.

v     Zbieraj i przechowuj prace swojego dziecka, z których Ty i ono jesteście dumni.

v     Zachęcaj dziecko do dzielenia się z Tobą doświadczeniami i uczuciami; zadawaj pytania i znajdź czas na prawdziwe słuchanie; wykazuj empatię, dawaj wsparcie i zachętę.

v     Ucz radzenia sobie ze stresem i lękiem – np. branie głębokiego oddechu, liczenie do 10 przed odpowiedzią, wizualizacja czegoś pozytywnego itp. Specjaliści mogą tu pomóc w wypracowaniu różnych technik.

v     Szukaj specjalistycznej pomocy, jeśli Twoje dziecko ma trudności emocjo­nalne, szczególnie gdy podejrzewasz depresję lub nadmierny lęk.

DZIECKO W SIECI

Dzięki uprzejmości p. Agnieszki Beśka – Zasadowskiej z Miejskiego Ośrodka Edukacji Nauczycieli w Bydgoszczy przekazuję Państwu „garśc” przydatnych informacji w obszarze „Dziecko w sieci” oraz      ciekawych stron z darmowymi zasobami i materiałami.        
Zachęcam do zapoznania się i korzystania J    

Drodzy rodzice!
Podczas korzystania przez Wasze dzieci w internetu zwrócić należy uwagę na:

1. zabezpieczenie urządzeń w programy antywirusowe i zainstalowanie kontroli rodzicielskiej dla bezpieczeństwa, w szczególności młodszych dzieci,
2. higienę pracy przy komputerze i ochronę zdrowia (konieczne przerwy, odpowiednia postawa ciała itp.),
3. niebezpieczne treści, kontakty, cyberprzemoc, hejt, fake news, oszustwa internetowe i inne.

Przekazuję Państwu listę stron internetowych z materiałami o bezpiecznym korzystaniu z internetu:

www.edukacja.fdds.pl/ materiały edukacyjne, szkolenia online, scenariusze lekcji
www.fundacja.orange.pl - materiały dla nauczyciela i rodzica, w tym Kurs Tu i Tam – kurs internetowy dla rodziców
www.nowoczesnapolska.org.pl raporty z badań, materiały
www.gov.pl/web/cyfryzacja materiały dotyczące cyberbezpieczeństwa.

 

STRONY Z DARMOWYMI ZASOBAMI I MATERIAŁAMI

Szanowni Rodzice

Zachęcam również Państwa do organizowania „wspólnych, rodzinnych wyjść” (to możliwe J), np. do teatru, kina, na wirtualny spacer, do muzeum, galerii. To pozwoli, mimo ograniczeń w przemieszczeniu się, utrzymać kontakt z kulturą. Tak jak po „realnej” wycieczce możecie państwo z dziećmi wymieniać się wrażeniami, dyskutować.

Darmowe zasoby i materiały umieszczono na stronach:

www.filmotekaszkolna.pl/

www.otwartezasoby.pl/narzedzia-i-zasoby-edukacyjne-na-czas-zamkniecia-szkol/

www.edukacjafilmowa.pl

www.ninateka.pl

www.kulturadostepna.pl/on-line/wirtualne-muzea

www.vod.tvp.pl/sub-category/kultura

www.iteatr.tvp.pl/

www.filmowe.ceo.org.pl/

Drodzy rodzice, bądźcie przy swoich dzieciach! Towarzyszenie im podczas korzystania nowoczesnych technologii jest obowiązkowe. To właśnie ze względu na niebezpieczeństwa w sieci warto stosować zasadę ograniczonego zaufania wobec dziecka w każdym wieku, dla jego dobra. Zabezpieczenie sprzętu
w programy kontroli rodzicielskiej, w programy antywirusowe, uwrażliwienie dziecka na niebezpieczne treści i kontakty w internecie, częsta rozmowa
i uważność na zmiany w jego zachowaniu – to zadania opiekuna, który wspiera, dopytuje, słucha, z cierpliwością, uważnością i empatią.

 

Drodzy Uczniowie, Szanowni Rodzice

zapraszam na chwilę oddechu i odrobinę relaksu w trudach codzienności.       
Poniżej przesyłam krotki tutorial jak rozbić zajączka wielkanocnego z serwetki na dekorację stołu.
PRZYJEMNEJ ZABAWY

https://www.youtube.com/watch?v=vlQugfWJlwU

ŻYCZĘ PAŃSTWU, WSZYSTKIM UCZNIOM, PRACOWNIKOM SZKOŁY
wszelkiej pomyślności, spokoju i wytrwałości, a przede wszystkim zdrowia na świąteczny czas

Pani psycholog Grażyna Ledzińska z Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej nr 2 w Bydgoszczy przesłała kilka porad dla uczniów jak radzić sobie z trudnymi sytuacjami  i stresem.

W materiałach znajdziecie również proste porady, jak radzić sobie w obecnej sytuacji tj. w związku z pojawieniem się koronawirusa SARS-Cov-2.

Więcej pod linkiem:

https://www.edu.bydgoszcz.pl/poradnia-rozwoju-zdolnosci-warsztaty-wsparcia-psychologicznego-dla-zdolnych-uczniow-rady-dla-uczniow-w100,1300,23899.html

proszę kliknąć na tej stronie w ten plik do pobrania:  
Najczęściej zalecane metody radzenia sobie z trudnymi sytuacjami i stresem

 

 

7 kwietnia

Z okazji
Światowego Dnia Zdrowia
życzę wszystkim dużo siły i wytrwałości w obecnej sytuacji
oraz szybkiego powrotu do normalności.
#ZdrowieDlaKazdego

 

ŚWIATOWY DZIEŃ AUTYZMU

ZACHĘCAM DO PRZECZYTANIA ARTYKUŁÓW

1. Czym jest autyzm?
https://www.medonet.pl/choroby-od-a-do-z/choroby-i-zaburzenia-psychiczne,autyzm---objawy--przyczyny-i-leczenie-u-dziecka-z-autyzmem,artykul,1586353.html

2. Porady dla rodziców – jak pracować z dzieckiem z autyzmem w domu.
https://wir-wydawnictwo.com/jak-pracowac-z-dzieckiem-z-autyzmem-w-domu/

3. Wsparcie dla rodziców dzieci a autyzmem.
https://jim.org/jak-wspierac-dzieci-z-autyzmem-ich-rodzicow-rodziny/

 

 

Drogi Rodzicu

Jeśli potrzebujesz pomocy w odpowiedzi na poniższe pytania, proponuję skorzystaj z poniższego artykułu umieszczonego na stronie Fundacji Dajmy Dzieciom Siłę:

 

Jak odpowiadać na trudne pytania dzieci na temat sytuacji związanej z koronawirusem?

Jak wesprzeć dziecko w tym trudnym czasie?

Co robić, by minimalizować obawy dziecka?

www.fdds.pl
14.03.2020
wiek dziecka: 12+, 3–6, 6–12

Z powodu zagrożenia epidemiologicznego szkoły, przedszkola, ośrodki opiekuńczo-wychowawcze i wszelkie placówki zostają zamknięte co najmniej do 25 marca 2020. Sam fakt tej decyzji mógł obudzić w nas strach, nigdy wcześniej bowiem nie spotkaliśmy się z takim rozporządzeniem. Nigdy wcześniej też powód nie był zarazem tak mikroskopijnych rozmiarów, jak i ogromny pod względem ryzyka wystąpienia wielu zjawisk, nie tylko epidemiologicznych, ale także psychologicznych oraz społecznych. Jak zatem rozmawiać o tym z dzieckiem? Jak dać sobie i dziecku siłę w tej sytuacji?

Każdy dzień przynosi nowe wydarzenia, sami również przeżywamy całe spektrum uczuć. Codziennie pod wpływem informacji, mogą zmieniać się nasze poglądy, postawy, decyzje. Z racji wykonywanych zawodów, niektórzy z nas pracują w zakładach pracy, ale wielu też adaptuje się do nowych warunków pracując zdalnie z domu. Nam dorosłym może być trudno odnaleźć się w tak zmienionej rzeczywistości. A co z dziećmi? Jak w tym czasie być z nimi? Jak rozmawiać na temat sytuacji związanej z koronawirusem? Ale też, jak przetrwać ten okres, gdy próbujemy okiełznać tę dziwną, nową rzeczywistość?

Przede wszystkim dajmy sobie czas. Nie musimy znać odpowiedzi na wszystkie pytania, ale mówmy prawdę, dopasowaną do wieku rozwojowego dziecka. Nie wchodź w szczegóły, których sam nie rozumiesz, nie przekazuj treści, co do których nie masz pewności. I co najważniejsze, pozwól sobie na słowo „nie wiem”, bywa ono lepszą odpowiedzią niż snucie fantazji.

Pamiętajmy, że dziecko poznaje świat, patrząc w oczy opiekuna. Co zobaczy w Twoich, gdy zapyta: dlaczego nie idę do przedszkola, szkoły, na plac zabaw? Czy wirus nas wszystkich zabije? Co z nami będzie?

Tego typu pytania mogą zaktywizować nasze silne lęki związane z życiem i śmiercią, dać dostęp do naszych wspomnień i otworzyć falę silnych uczuć. Warto mieć z tymi uczuciami kontakt i na tyle, ile to możliwe kontrolować je, aby nie przelać ich na dziecko i zwyczajnie go nie przerazić.

Warto pamiętać, że:
Dzieci naśladują nasze zachowania

Zwróćmy uwagę na to, jak my funkcjonujemy w tej nowej rzeczywistości. Czy nieustannie rozmawiamy przez telefon, sprawdzając wszystkie newsy? Bądźmy uważni na to, czego świadkiem jest dziecko, jak często oglądamy telewizyjne kanały informacyjne i do jakich treści ma ono dostęp. Nie zostawiajmy włączonego odbiornika na kanale informacyjnym. Zwróćmy uwagę, czy zdarza się nam opowiadać o ofiarach śmiertelnych i przekazywać dramatyczne informacje w obecności dziecka. Nasze emocje udzielać się będą dzieciom i całej naszej rodzinie. Gdy jesteśmy zirytowani, niepewni, zdezorientowani jest bardzo prawdopodobne, że za chwilę nasze dzieci poczują to napięcie i zareagują na różne sposoby, np. nieprzewidywanym zachowaniem, płaczem, brakiem chęci do współpracy. Warto byśmy byli opanowani i rzeczowi. Zadbajmy o siebie, np. by obniżyć swój lęk czy napięcie, porozmawiaj z kimś bliskim, kto nie wpada w panikę. Warto szukać też dobrych wiadomości, ale i czerpać wiedzę, z rzetelnych źródeł (WHO, GIS) i co najważniejsze, choć to bardzo trudne, zachować rozsądek, nawet w obliczu społecznego obłędu.

Każde dziecko jest inne

Przyglądajmy się naszym dzieciom, bądźmy uważni i reagujmy na ich potrzeby.

Niektóre z dzieci będą zadawały dużo pytań, inne będą unikały tych tematów, bądź zaprzeczały: radośnie odpowiadając, że cieszą się, że nie idą do szkoły. Dla jeszcze innych, zmiany mogą być katalizatorem lęków o charakterze uogólnionym. Co to znaczy? Może pojawić się lęk „w innym opakowaniu” nie wprost, np: pobudzenie, mogą powrócić „nocne zmory”, trudności z zasypianiem czy budzenia nocne.

Pamiętaj: nasz lęk, wcale nie musi być ich lękiem. Nie zmuszajmy ich do zwierzania się, ale bądźmy obok, zadbajmy o czas, by można było porozmawiać o tym, co jest da nich trudne i niezrozumiałe.

Zwróć uwagę na to, w co bawią się dzieci i jak. Czy nie odtwarzają czasem w zabawie treści związanych z sytuacją kwarantanny, choroby, umierania. Od czasu do czasu warto wziąć w niej udział, normalizując i uspokajając sytuację w zabawie.

Bądźmy gotowi na pytania

Każdy z nas poszukuje odpowiedzi, na nurtujące nas pytania. Ciekawość to warunek rozwoju. Gdy rzeczywistość się zmienia, traci na przewidywalności. Każdy pragnie wtedy jeszcze bardziej zrozumieć co się dzieje, dzieci mają podobnie jak my.

Bądźmy gotowi na ich pytania i odpowiadajmy na nie adekwatnie do ich wieku (tylko tyle, ile jest potrzebne). Nasze dzieci przecież słyszą rozmowy, docierają do nich różne informacje, często strzępki, których nie zawsze rozumieją.

Bądźmy gotowi na to, że pytania mogą się pojawić w różnych sytuacjach, niekoniecznie dla nas odpowiednich. Jeśli w danej sytuacji nie możemy na nie odpowiedzieć, zadbajmy by do nich wrócić.

Tak jak nie sposób odpowiedzieć na wszystkie pytania, tak nie sposób dać przykłady wszystkich odpowiedzi. Poniżej znajdziesz kilka ogólnych propozycji:

– Mamo, co to jest koronawirus?

– Asiu, to jest wirus, który podobnie jak ospa, czy grypa wywołuje chorobę. Pamiętasz jak sama chorowałaś? Wirusów jest wiele, na te stare mamy szczepionki, które chronią przed zachorowaniem. Ten jest nowy i naukowcy poszukują skutecznego lekarstwa i potrzebują czasu.

– Tato, a dlaczego ja nie mogę iść do przedszkola?

– Pamiętasz jak Zosia miała ospę, nie mogliśmy jej odwiedzać, żeby nas nie zaraziła. Teraz jest podobnie, nie chcemy, żeby choroba się rozprzestrzeniała i naukowcy potrzebują czasu, na znalezienie leku. Dlatego nie chodzimy do przedszkola/szkoły, a ja do pracy, żeby siebie i innych zabezpieczyć przed chorobą.

– Ja chcę się spotkać z Wiktorem!!! Ja chcę iść do sali zabaw!!!!

– Rozumiem Cię, mi tez brakuje spotkań z koleżankami. Musimy jednak być cierpliwi i poczekać. Możemy teraz bawić się klockami, poczytać albo zadzwonić do Wiktora na kamerce.

– Mamo, a czy my umrzemy? Jak to długo potrwa?

– Kochanie, jak wiesz wszystko ma swój koniec. Każdy kiedyś umrze, jednak ani ja ani tata, nie planujemy umierać teraz. Dbamy o siebie i o Ciebie, żeby długo żyć i cieszyć się życiem razem z Tobą.

 – Ile trwać będzie kwarantanna?

– Trudno powiedzieć, nie wiem ile czasu będzie potrzeba na poradzenie sobie z sytuacją. Ważne jest abyśmy przestrzegali zasad higieny, mycie rąk i nie spotykanie się z innymi jest najlepszą ochroną przed zarażeniem. Pomyśl jednak proszę, że ten czas jest tylko dla nas, możemy się bawić, razem gotować, odpoczywać. Czy chciałbyś mnie jeszcze o coś zapytać?

Starajmy się mówić prawdę i opierajmy się na faktach. Możemy posiłkować się informacjami umieszczanymi na sprawdzonych stronach. Unikajmy przekazywania zasłyszanych ale niepotwierdzonych treści z niepewnych źródeł. Nie ulegajmy sami fake newsom. Mówmy, że zostaliśmy w domach z powodu wirusa. Możemy opowiedzieć jakie mogą być objawy, gdy ktoś zachoruje na chorobę przez niego wywołaną i kto jest w szczególnej grupie ryzyka.

Gdy dzieci pytają o śmiertelność opowiedzmy też, to co wiadomo, że osoby starsze i przewlekle chore są najbardziej narażone i zagrożone. Pamiętajmy jednak, o formie i wadze słów. Fakt, że dzieci nie są w grupie ryzyka, może działać dwojako. Fakt, że dzieci nie są w grupie wysokiego ryzyka z jednej strony nas uspokaja ale, nie podkreślajmy że mogą być nosicielami wirusa i stwarzać zagrożenie dla starszych osób. Bądźmy uważni na ryzyko obudzenia w dziecku nadmiernej odpowiedzialności za rozprzestrzenianie się choroby i w konsekwencji poczucia winy.

Zasłyszane w windzie: „Mamo, to ja mam w sobie tego złego wirusa i mogę zarażać, tak?, Mamo, zrobiłam coś niedobrego, pomogłam starszej Pani z torbą z zakupami, czy to oznacza, że mogłam ją zarazić i ona teraz umrze?”

Co zrobić w takiej sytuacji? Jak odpowiedzieć na pytanie dziecka: czy babcia przeze mnie umrze, bo byłam u niej na obiedzie?      

Oczywiście przede wszystkim należy uspokoić dziecko, zdjąć z niego odpowiedzialność, podkreślić, że ryzyko zachorowania nie oznacza choroby, odnieść się do zasad higieny, które stosujecie w domu i podkreślić istotę prewencji.

Możemy posłużyć się metaforą supermocy, mówiąc dzieciom, że dzieci mniej chorują, ponieważ są wyjątkowe i mają SUPERMOC, którą my dorośli też chcielibyśmy mieć i naukowcy starają się poznać ich superodpornosć.

Pamiętajmy jednak, że należy pokornie uznać, że na wiele pytań nie będziemy znać odpowiedzi, np. czy ja zachoruję? Czy Ty mamo zachorujesz? Czy umrzemy? Kierujmy się tym, w co wierzymy, np. tym, że mamy nadzieję, że nie zachorujemy, że robimy wszystko, żeby uniknąć zarażenia. Ważne jest by nie obiecywać czegoś, czego nie jesteśmy pewni. Szczera odpowiedź buduje zaufanie. Skupiajmy się za to na tym, co możemy zrobić, jakie działania profilaktyczne podjąć, by nie czuć bezradności, ale by pomóc chronić siebie i innych wokół nas.

Rozmawiajmy o sposobach radzenia sobie

Wykorzystajmy ten czas na przyglądaniu się własnym sposobom radzenia sobie z trudnymi sytuacjami. Bądźmy też ciekawi nowych sposobów radzenia sobie z napięciem, niepokojem. Rozmawiajmy z bliskimi. Możemy pytać też dzieci, co im pomaga, co chcą robić. Może potrzebują przytulenia, spędzenia czasu na wspólnym czytaniu książki, czy wspólnej grze. Może potrzebują ruchu: skakanka, turlanie czy gilgotki sprawią im radość i pozwolą na relaks.

Warto dużo czasu poświęcić na rozmowę o tym, jak zadbać o higienę. Bądźmy  przykładem, podkreślajmy wagę ograniczania kontaktów, mówmy o wadze mycia rąk, pokazujmy jak robić to poprawnie, bądźmy przy nich. Taka postawa uspokaja dzieci, gdyż pokazuje, że w trudnej sytuacji wiemy, co zrobić i że mamy jakiś wpływ. Przygotowujmy razem zdrowe posiłki, opowiedzmy dziecku, o istocie zdrowego odżywiania i jego wpływie na zwiększenie odporności. Najmniejsze rzeczy robione wspólnie, zmniejszają bezradność naszą i dziecka.

Spróbujcie potraktować ten czas jako moment zatrzymania i zadbania o więź, która daje dziecku największą siłę, ale w trudnych chwilach nie wahajmy się skorzystać z pomocy specjalistów.

Pamiętaj:

1. Przekazuj informacje zgodnie z prawdą, ale dostosuj swoje odpowiedzi do wieku rozwojowego dziecka.
2. Pozwól sobie na słowo „nie wiem”, by unikać przekazywania niepotwierdzonych informacji.
3. Staraj się być świadoma/y swoich lęków. To naturalne, że Ty również czujesz się nieswojo.
4. Towarzysz dziecku i bądź gotowa/y, by je wesprzeć.

 

 

1. możemy połączyć naukę z zabawą, to przynosi korzyść szczególnie w klasach młodszych;
2. w trakcie nauki robimy krótkie przerwy, to poprawia koncentrację, dzieci z nadpobudliwością potrzebują więcej przerw (ćwiczenia ruchowe, relaksacyjne);
3. jeśli dziecko posiada opinię Poradni PP, rodzice stosują się do zaleceń opinii w zaleceniach dla rodziców;
4.  jeśli dziecko posiada orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego lub inne, opieramy się na indywidualnym programie edukacyjno-terapeutycznym (IPET) i zaleceniach specjalistów;
5. przymus w trakcie pracy z dzieckiem skutkuje odwrotnie, raczej pozytywna motywacja, np. pojedziemy razem na wycieczkę, kiedy dobrze się tego nauczysz;
6. nie przeciążamy dziecka jednorazowo, np. można podzielić pracę na dwa etapy : jęz. polski i angielski do południa, matematyka, przyroda po obiedzie;
7. nie zmuszamy dziecka do zajęć, które nie są konieczne;
8. wzrokowcy dobrze uczą się z tablicami, mapami, wykresami, ilustracjami, video, filmami, konkretami (patyczki, palce ręki);
9. słuchowcy zapamiętają dobrze materiał mówiony, odtwarzany z płyty i innych mediów;
10. kinestetycy uczą się na pamięć w ruchu, pozwólmy im ruszać się po pokoju, aby mogli zapamiętać treści wiersza lub nowy temat;
11. dyslektycy nie muszą ciągle pisać i czytać. Ich rozwój polega na pracy wielokierunkowej, tzn. ćwiczeniach ręki (prace plastyczne), dyskusji (zamianie pisania na wypowiedzi ustne). Trzeba to robić tak, aby nie zniechęcić ich do przedmiotów, z którymi i tak mają problem, natomiast niech wykażą się zdolnościami, wiedzą z innych przedmiotów, swoimi talentami, co zachęci ich do pokonywania niepowodzeń i problemów edukacyjnych. Tutaj działanie na siłę może hamować funkcjonowanie, czyli np. nie 15 stron ćwiczeń z tekstem, a pięć solidnie przygotowanych i sprawdzonych (z krótkimi przerwami);
12. dzieci tzw. nocne marki lepiej funkcjonują w godzinach popołudniowo-wieczornych (rada do pracy w domu);
13. dzieci, które wcześnie wstają wyspane, będą lepiej pracowały od godziny 09.00 rano do obiadu (jeśli rodzice są w domu);
    
    Znajdźmy czas dla dziecka:

1. dziecko oczekuje, aby je wysłuchać (wystarczy tylko być uważnym słuchaczem);
2. znajdźmy czas np. wieczorem przed snem na kwadrans bycia z dzieckiem w cztery oczy, na rozmowę;
3. bądźmy doradcami, gdy dziecko pyta i prosi o pomoc;
4. nie wyręczajmy dziecka (można kilka razy pokazać, jak wiązać buty, a niekoniecznie robić to za nie);
5. bądźmy dobrym przykładem, przykład idzie z góry (mama, tata kiedyś najpierw odrabiali lekcje, a później grali w piłkę);
6. zamiast komputera, telefonu, telewizora zagrajcie z dzieckiem w gry planszowe, szachy, zbudujcie konstrukcje z klocków, zwyczajnie pobiegajcie po podwórku, pograjcie w kosza, idźcie na rower, to przyniesie korzyść wszystkim, ruch likwiduje napięcie i stres;
7. relacje z rówieśnikami są konieczne do rozwoju dziecka, ale pamiętajmy, że dobre doświadczenie dorosłych też uczy nasze dzieci;
8. poddajmy czasem dzieci samowychowaniu, tzn. dzieci uczą się przez obserwowanie innych, np.dziecko patrząc, jak inni się bawią , także po czasie włączy się w grupę;
9. bądźmy cierpliwi, z czasem będą pozytywne efekty;
10. kontrola rodzica jest ważna, spełniamy swoją rolę rodzicielską zwracając uwagę, czy dziecko dobrze postępuje zarówno w nauce, jak i zachowaniu, w razie potrzeby to my wskazujemy mu właściwa drogę.